We stappen langs een rusthuis en een speeltuintje om daarna opnieuw te klimmen. Leon mag echter nog eventjes in de rugzak want hij heeft vandaag opnieuw het beste van zichzelf gegeven. We zouden willen zeggen dat dit de laatste klim van dag is, maar niets is minder waar. Op korte tijd zitten we opnieuw hoog tussen de druivenranken en komt de villa van een wijnboer dichterbij. Het betonnen complex is gebouwd op de flank van de Markiesbierg en kijkt uit over de Moezelvallei: met wijn valt er dus wel wat geld te verdienen. We stappen verder en komen erachter dat we een afslag gemist hebben, mede door de geparkeerde bestelbusjes bij de wijnboer. Geen probleem, we wandelen gewoon naar boven tussen de druiven en we zitten weer op het juiste traject. Wat later stappen we langs de Markusturm, wederom voorzien van een grote Luxemburgse vlag. Nog nooit zoveel vlaggen gezien als op deze etappe. Het pad daalt af naar de CR152 en we bevinden ons op 450 meter van de Franse grens, maar het zal toch niet voor vandaag zijn. De Strombierg ligt voor ons, we beginnen aan de laatste klim. Leon is intussen in slaap gevallen, eigenlijk had hij nog wat moeten wandelen, maar we laten hem lekker slapen. Gelijk heeft hij! Eens boven merken we dat de route is omgelegd, bij de afdaling moeten we niet naar de drukke weg langs de Moezel maar wandelen we Schengen in via de voortuin van het kasteel. De vlaggen van de landen die het verdrag hebben ondertekend zijn hier tijdelijk terug te vinden, dit wegens werken aan de Moezelkade. Paulien en Marie vinden de Belgische vlag snel terug. Aan de kade vinden we ook onze auto terug. Na een hele dag stappen op asfalt zijn de benen moe en rijden we terug naar de jeugdherberg. Morgen staan er nog enkele uitstapjes in het Saarland op het programma en daarmee zit onze wandelvakantie op de GR 5 er dit jaar weer op! We kijken alvast uit naar het volgende stuk.