Lang was dit stukje GR slechts een verbindingsstuk. Nu volgt GR14 ook dit traject en dat is toch wel terecht want je volgt maar liefst 3 prachtige rivieren: de Warche, de Bayehon en de Ghâster. De padafwisseling is prima voor ons, een ideale mix tussen smalle paadjes en toch vlot wandelen. Tevens een mooie wandeling voor een halve dag. Neem zeker deze variant erbij als je GR56 wandelt.
Deze 3e etappe van GR56 is één van de avontuurlijkste wandelingen op het Belgische GR netwerk, ze kan zich meten met de beklimming van de Helle. Het traject kan moeilijk zijn, maar het is nergens gevaarlijk. Je geniet volop van de natuur want bebouwing is steeds veraf. Jammer dat men de Hoge Venen meer en meer aan het verharden is, een stukje authenticiteit verdwijnt. Wees dus snel en geniet ervan nu het nog kan met deze prachtige etappe vol natuur en avontuur.
Deze tweede etappe van GR56 bevat een pak minder asfalt dan de eerste. Je wandelt met redelijk wat hoogtemeters in een grote lus naar Malmedy. Vooral op het einde moet je nog serieus klimmen. Het traject is echter aangenaam want er zijn ook stukken waar je vlot wandelt zonder al te veel hoogteverschillen. Het is genieten langs de Amblève en de Warche, maar ook de uitzichten zijn de moeite.
Afstand (GPS): 19,5 km
Afstand (gepland): 18,9 km
Stijgen: 279 meter
Dalen: 212 meter
Tijd: 11u35 – 16u15
Gemiddelde snelheid: 4,1 km/h
Onverharde paden: 51%
Leeftijd Paulien: 13 maanden
Hoogteprofiel
De laatste dag van ons weekend stond er eigenlijk een andere etappe op het programma, namelijk die van Pont naar Malmedy. Echter door een mogelijke vakbondsactie van de TEC besloten we om het zekere voor het onzekere te nemen en toch maar een andere etappe te wandelen waar we niet afhankelijk zijn van de bus. Aangezien we de fietsen toch mee hadden is etappe 2 van de Warche variant een goed alternatief. De autorit van Vielsalm naar Honsfeld duurt ongeveer 45 minuten. Voor deze etappe is een andere uitvalsbasis dus interessanter, maar het is wel een mooie rit over kleine wegen. Om 10u30 parkeren we de auto aan het schooltje van Honsfeld. Om 10u45 vliegen we erin, de RAVeL staat aangegeven vanaf de parking en in geen tijd rijden over de oude Vennquerbahn. We dalen af van 522 meter naar 457 meter wat resulteert in een hele aangename fietstocht. Een kleine 50 minuten later hebben we de 14km gefietst en staan we weer in Weywertz waar we de eerste dag onze etappe hebben beëindigd. We maken onze fietsen goed vast aan de houten leuning langs de Vennbahn.
Vol goede moed beginnen we om 11u35 te wandelen. Tijdens onze fietstocht kwamen we een mooie picknickplaats tegen langs de Vennbahn. Het is maar een paar honderd meter wandelen tot daar en aangezien het toch al bijna middag is, besluiten we om Paulien daar eten te geven en zelf ook wat te eten. We hadden Paulien haar eten die morgen nog opgewarmd in het huisje en het was nog voldoende lauw om zo te eten. Er komt nadien toch een lach op haar gezicht, dus het was lekker. Daarna is het tijd om er echt in te vliegen. We stappen nog heel eventjes over de Vennbahn, maar verlaten die snel voor een iets grotere asfaltweg. Volgens de kaart is er helaas geen alternatieve weg. De oude topogids beschrijft hier trouwens een heel ander pad via Nidrum, dat heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat er in 2000 nog sporen lagen op de Vennbahn en Vennquerbahn. Het huidige traject maakt dus meer gebruik van deze omgevormde spoorlijnen. Na een dikke kilometer asfalt en het oversteken van de Warche kiest onze GR terug voor een aangenaam bospad. Hier passeren we maar liefst 3 rustbanken. Het bospad wordt terug breder om nadien uit te komen op een kleine asfaltweg vanwaar we een heel mooi uitzicht hebben over de hoger gelegen Vennquerbahn. Dat wordt klimmen!
Inderdaad, na een korte klim wandelen we in een rechte lijn over de Vennquerbahn naar Butgenbach. Net voor het viaduct dalen we af naar de drukke N647. We wandelen onder het prachtige viaduct door. Het oude GR56 traject kwam van het centrum van Butgenbach, de huidige route laat deze links liggen. Na een kort stukje langs deze drukke weg kiezen we voor een smal pad naar de Warche. Borden waarschuwen ons dat de rivier hier plots uit zijn oevers kan treden door de dam, gelukkig hebben we hier geen last van want we bereiken zonder veel moeite het bruggetje. We staan terug voor een korte stevige klim. Onze inspanning wordt enigszins beloond wanneer we zicht krijgen over het meer van Butgenbach. We merken hier dat Paulien haar mutsje kwijt is, gelukkig vinden we die een paar honderd meter alweer terug.
De volgende kilometers volgt onze GR de lokale ‘Rund um den See‘ wandeling. We wandelen eerst nog over de stuwdam, beneden zien we de elektriciteitscentrale alsook de Warche. Het blijft toch imposant om over zo’n stuwdam te wandelen. Deze is bijzonder mooi aangelegd en ook autovrij. Na het oversteken van het meer wandelen we verder langs de oevers, soms er wat verder van af, soms wat dichterbij. Er zijn in ieder geval voldoende zitbanken aanwezig. Het is een lang stuk, maar wordt zeker niet saai. In geen tijd wandelen we enkele kilometers, deze etappe gaat zo vlot vooruit. Naarmate we meer naar het einde van het meer wandelen wordt het gebied drassiger, maar diverse vlonders helpen ons om er probleemloos door te geraken. Net voor het oversteken van de Holzwarche, een andere rivier die in het meer uitmondt, komen we aan een GR splitsing.
Wij blijven de variante volgen richting Honsfeld. Vroeger liep de variant rechtdoor richting Wirtzfeld en Krinkelt om daar aan te sluiten op het hoofdtraject van GR56. Dit stuk is nu een verbindingsstuk geworden, de huidige variant volgt de Warche gewoon verder. We wandelen nog heel even langs het meer om er dan definitief afscheid van te nemen aan de Tollersheide. We naderen opnieuw de spoorlijn die gelijk loopt met de Warche. Het is wederom een heel moerassig gebied en dit zal zo blijven tot in Honsfeld, vandaar dat we op een redelijke afstand van de rivier wandelen. Via een oude tunnel wandelen we onder de spoorlijn door om dan via een veldweg opnieuw te stijgen. Deze weg wordt uiteindelijk een asfaltweg die ons naar het centrum van Büllingen voert.
We steken hier de drukke hoofdweg over om dan snel de rustigere wegen op te zoeken. Er rest ons nog 4km tot Honsfeld. Via de Zur Bannmühle steken we nogmaals de spoorlijn over en wandelen we verder langs de vallei van de Warche. Een prachtige vallei met veel groen, we genieten hier dan ook van een mooi uitzicht. Naarmate we verder wandelen begint de zon zowaar te schijnen, zo fel zelfs dat het echt warm begint te worden. Het is dan ook even puffen tot we de spoorlijn bereiken. We wandelen nu in één rechte lijn naar Honsfeld. Zoals steeds volgen we trouw de GR tekens en maken we nog een kleine omweg naar links. Via de mooie brug steken we de spoorlijn een laatste maal over en wandelen we het dorpje Honsfeld binnen. De school in inmiddels gesloten en wij hebben er weer een mooie etappe opzitten. Iets voorbij de school vervoegt de Amblève variant de route.
Conclusie:
De tweede etappe van de Warche variant is niet zo zwaar als de eerste, dit komt vooral omdat er minder hoogtemeters zijn. Je kan vlot doorwandelen dankzij het gemakkelijk stuk langs het meer van Butgenbach. Wij hebben deze etappe gewandeld zonder extra rustpauzes, dit is zeker te doen. Qua avontuur blijft de eerste etappe natuurlijk wel de mooiste, maar ook hier ontdek je toch weer interessante plekjes van ons land.
Praktische info:
Kaart:
GR56 Variante Warche Etappe 2: Weywertz – Honsfeld
Profiel
Geen hoogtegegevens
Naam:
Geen gegevens
Afstand:
Geen gegevens
Minimale hoogte:
Geen gegevens
Maximale hoogte:
Geen gegevens
Hoogtemeters (stijgend):
Geen gegevens
Hoogtemeters (dalend):
Geen gegevens
Duur:
Geen gegevens
Afstand (GPS): 17,7 km
Afstand (gepland): 17 km
Stijgen: 236 meter
Dalen: 370 meter
Tijd: 11u25 – 15u40
Gemiddelde snelheid: 4,2 km/h
Onverharde paden: 42%
Leeftijd Paulien: 13 maanden
Hoogteprofiel
Om het niet te zwaar te maken starten we onze 2e wandeldag van het weekend met de 1e echte etappe van GR56. Er staan vandaag slechts een 17-tal kilometer met beperkt aantal hoogtemeters op de planning. Een welgekomen afwisseling na de toch wel zware etappe van gisteren. Vanaf Center Parcs is het slechts 20 minuten rijden tot de bushalte van ‘Chapelle’, gelegen in Pont. Wat een slaperig dorpje. Af en toe rijdt hier eens een auto over de N660, maar het is eigenlijk een rustige weg. Vrij stipt arriveert de – op 1 persoon na – lege TEC bus naar Burg Reuland. Erg jammer dat ook deze bus bijna geen bezetting heeft. Ik vraag me soms af hoe lang deze bussen nog zullen rijden… Voor ons zou het een ramp zijn in ieder geval. Onze wandelingen in Wallonië staan en vallen met het openbaar vervoer. We komen tijdig aan in Sankt Vith en we stappen samen met de andere passagier af. De bus rijdt leeg verder naar Burg Reuland…
Om 11u25 kunnen we dan starten. De wit-rode tekens merken we meteen op aan rotonde. We wandelen dan heel even langs de drukke N62 maar wisselen deze al snel om voor een rustige weg. Het is wel op asfalt, maar we komen slechts 1 auto tegen. De Hünniger Weg stijgt naar de N670 die we oversteken. Vanaf hier gaat het opnieuw verder over een rustige weg. We genieten van de mooie uitzichten over de velden. In de verte weerklinkt het lawaai van de E42. Voor we het weten, wandelen we al door het kleine gehucht Ober-Emmels en onder de E42 door. Vanaf nu kan de rust beginnen. We passeren een werf waar enkele Vlamingen aan een huis werken. Het lijkt me een mooie regio, maar zo afgelegen. Toch zijn er nog veel Vlamingen die de taalgrens oversteken of een 2e verblijf zoeken in het groen. GR56 zweert voorlopig nog steeds trouw aan asfalt maar ter hoogte van enkele windmolens gaan we dan toch het veld door.
Na een korte klim wandelen we plots door een bos. Tot nu toe waren het steeds weiden en velden. Wanneer we helemaal boven zijn, zien we ineens een skihutte (voortaan toch maar de topogids sneller raadplegen). De zaak ziet er gesloten uit maar niets is minder waar! Ideaal, want het is inmiddels 12u30 en ons Paulien is net wakker. Aangezien het niet heel erg warm is zijn we dan ook blij dat we binnen kunnen zitten. Na het nuttigen van een Royco soepje, het geven van Paulien haar eten en het bekijken van de impressionante collectie bierflesjes is het tijd om verder te stappen. Het hoogteprofiel leert ons dat we tot Recht zullen dalen. Tijd om ondertussen onze boterhammen te eten. Via een asfaltweg beginnen we aan de daling door het Emmelserwald. Het asfalt wordt na een kleine kilometer geruild voor mooie bospaden. Onderweg passeren we het Hubertuskreuz en het Antonikreuz. Die laatste is gelegen An den Goldgruben, verwijzend naar de vroegere goudwinning in de streek.
Wanneer we het bos achter ons laten genieten we van een panorama over het lager gelegen Recht. Het is inmiddels 14u, we verwachten niet veel volk meer tegen te komen. De Rode Duivels spelen vandaag tegen Tunesië. Wij zullen er alleszins onze wandeling niet voor laten. Wat later stappen we even samen met RAVeL 47A. Het is een beetje zoeken, maar via de kaart vinden we de plaats waar de Duitsers destijds de spoorlijn van Vielsalm naar Born hebben aangelegd. De bedding is in het gehucht Weishen nog net zichtbaar, de RAVeL loopt hier namelijk over gewone asfaltwegen.
We dalen nog steeds verder af naar het centrum van Recht. Steeds via rustige asfaltwegen. Bij het binnenwandelen van het dorpje wordt onze aandacht getrokken door bordjes met ‘Schieferstollen‘ op. Ook de topogids geeft hierover geen uitleg. Na wat Googlen leren we dat dit een in de buurt gelegen mijnmuseum is. Het zal wel wat te maken hebben met de vroegere goudwinning in het bos. We vervolgen onze weg doorheen het dorpje. Enkele oude gebouwen sieren de omgeving. Voor een café moet je hier even afwijken van de route. Aan de grote rotonde volgen we dan nog even de verbindingsweg N660. Voorbij de begraafplaats beginnen we terug met klimmen. We waren het afdalen inmiddels gewoon en het is toch even puffen, vooral in het begin dan, maar eenmaal we op hoogte zijn kunnen we aangenaam verder wandelen. We volgen een half verharde weg door het Bambusch bos.
Het laatste stuk van de etappe is hiermee ingezet. Groot is onze verbazing wanneer we ineens rechtsaf gaan en de E42 zien, want we hoorden hier bijna niets van. We stappen gelijk met de snelweg, wat wil zeggen dat we nog wat moeten klimmen. Volgens de kaart moeten we er namelijk over. Er blijken werken te zijn op de E42, er is slechts 1 rijstrook beschikbaar aan 70km/h. Dat verklaart waarschijnlijk het weinige lawaai. Nadat we de brug over zijn dalen we weer steil af naar de kapel van het dorpje Pont. Daar tegenover bevindt zich het lokale schooltje, dat voor de gelegenheid dient als supporterslokaal voor de Rode Duivels. Het lijkt wel of het hele dorp er aanwezig is. Nog slechts enkele meters doorstappen en we staan weer – vroeger dan verwacht – beneden aan de bushalte waar we onze auto hadden achtergelaten. Terwijl we terugrijden naar Center Parcs horen we dat de Duivels hun match aan het winnen zijn met een voorlopige 3-1 stand. Wij hebben er in ieder geval weer een mooie etappe opzitten.
Conclusie:
Het was een tocht met vooral in het begin redelijk wat asfalt. Gelukkig zijn de wegen vrij rustig en kan je genieten tussen de velden van het open landschap. De bossen voor en na Recht bieden een mooie afwisseling. Dit is zeker geen zware etappe en ze is dan ook goed te doen met kinderen die zelf kunnen wandelen. We kijken alweer uit naar de vervolgetappe tot Malmedy.
Praktische info:
Kaart:
GR56 Etappe 1: Sankt Vith – Pont
Profiel
Geen hoogtegegevens
Naam:
Geen gegevens
Afstand:
Geen gegevens
Minimale hoogte:
Geen gegevens
Maximale hoogte:
Geen gegevens
Hoogtemeters (stijgend):
Geen gegevens
Hoogtemeters (dalend):
Geen gegevens
Duur:
Geen gegevens