Afstand (GPS): 17,6 km (incl. 0,8 km afloop)
Afstand (gepland): 17,3 km
Stijgen: 214 meter
Dalen: 436 meter
Tijd: 10:05 – 15:25
Gemiddelde snelheid: 3,3 km/h
Onverharde paden: 77 % (incl. grindpaden)
Leeftijd Paulien: 3 jaar
Leeftijd Marie: 1 jaar en 5 maanden
Gepland hoogteprofiel
Nadat we de laatste tijd veel over de GR 5 gestapt hebben is het tijd om toch nog eens wat hoogtemeters in de benen te steken. Daarom kiezen we voor het vervolg van GR 56. Omwille van Corona zullen we dit jaar waarschijnlijk geen weekend Ardennen doen. Niet zo erg, want we hebben GR 56 verder ingepland als dagetappes die onder de 20 km blijven. Aangezien we de landsgrens overgaan is openbaar vervoer altijd een extra uitdaging. Ook vandaag nemen we een klein risico want we nemen de bus, met overstap, op het einde van de wandeling. We móeten dus op tijd in Monschau zijn. Even hebben we getwijfeld om de auto in Eupen te parkeren en vanaf daar met de trein en de bus naar de Botrange te gaan. Maar omdat we dan minder tijd hebben om te wandelen beslissen we toch om rechtstreeks naar de Botrange Maison du Parc te rijden en daar te starten wanneer we willen. De rit verloop vlot, de parking staat om 10u al aardig gevuld. Een groep Nederlanders maakt zich ook klaar om te vertrekken. Onderweg naar het vertrekpunt komen we nog wandelaars tegen… Hopelijk valt het mee qua drukte. We stappen langs de speeltuin en beloven Paulien plechtig dat ze daar straks naar toe mag. Na het oversteken van de gevaarlijke N676 stappen we tot aan het infobord en kunnen dan beginnen aan onze etappe naar Monschau.
Onmiddellijk passeren er ons al enkele e-bikers, het fietsroute netwerk loopt hier namelijk ook. We stappen richting de Fagne Wallonne en beginnen, met een beetje met tegenzin, aan de 2,5 km lange, met kiezels verharde weg. Pff, ik val in herhaling maar ik herinner me nog dat ik hier in 2010 voor het eerst stapte. Het was een mooie brede brandweg met het karakteristieke trilveen en zelfs vlonders op de moeilijkere stukken (zie foto van juni 2010). Uiteraard moeten de venen bereikbaar zijn voor de hulpdiensten maar het blijft toch jammer. De weg wordt vandaag niet alleen druk bewandeld maar ook mountainbikers en fietsers passeren ons. Die zag ik hier vroeger nooit…. Gelukkig blijft het uitzicht prachtig, ook Paulien geniet ervan. Ze loopt voorop en kijkt regelmatig achterom. Vermits we afdalen duurt het niet lang of ze valt. Haar knie ligt goed open, ze heeft ook pijn in haar gezicht en zit onder het stof van steenpuin dat op het pad ligt. Na een troostmomentje stapt ze verder. Het bruggetje over de Roer vindt ze interessant. Wij ook, want zo’n lange rivier die hier even verderop ontspringt blijft toch knap om te zien. Na de brug winnen we weer wat hoogte. Paulien heeft er stilaan genoeg van, eens we de bosrand bereikt hebben gaat ze in de rugdrager.
Aan La Béole splitsen we af van GR 573. De tekens zijn wat onduidelijk want we hebben hier de verkeerde weg genomen, je moet een smal pad door het bos nemen om aan het kruis uit te komen. Wij zijn rechtstreeks naar de schuilhut gegaan. We stappen verder over een halfverharde dienstweg en dalen lichtjes af. Deze weg gaat over in asfalt. We komen terug op het fietsroutenetwerk en stappen verder door het Waldschutzgebied der Rurbusch. Bijna 2 km stappen we door de bossen. Het is redelijk monotoon maar gelukkig laten we het asfalt achter ons wanneer we links afslaan aan de plaats Koschbend. We worden hier aangevallen door dazen… Ik had het kunnen weten want ik had het gelezen in een recent verslag van Guidowke. Meermaals weten de dazen ons een jeukbult te bezorgen. We steken de Schwarzbach over en beginnen terug te klimmen. Het is even puffen, de watervoorraad wordt duchtig aangeslagen. We worden wel getrakteerd op een mooi uitzicht over de Fagne de Cléfaye. In de verte zien we nog net de toren van de Signal de Botrange. We stappen verder, jagen de d(w)azeriken van ons af en bereiken vervolgens Bovel. Hier stopt het klimmen en gaan we opnieuw verder over asfalt door het Staatswald Stellerholz.
Het is nu al enige tijd geleden dat we nog andere mensen gezien hebben, we bevinden ons duidelijk verder van een parking. Links zien we plots in hut in het bos, ze lijkt nog deels bewoond maar ziet er toch wat verlaten uit. Volgens de NGI kaart gaat het om een Pavillon de Chasse. Het zal dus wel iets met de jacht te maken hebben. Paulien vindt het er een beetje eng uit zien. We dalen nog verder af en verlaten weer het asfalt aan de wegwijzer naar ‘Kreuz im Venn‘. Hier vallen Paulien en Marie eindelijk allebei in slaap. Wanneer we enkele tegenliggers zien weten we dat het kruis niet meer veraf is. We zien de 80 m lange Richelsley, een conglomeraatrots, met daarop het grote ijzeren kruis. We stappen rond de rots en komen uit aan een klein bedevaartsoord, compleet met grot. We hadden hier willen lunchen, maar aangezien de kinderen net slapen stappen we toch verder. Je kan hier trouwens ook de rots beklimmen, dan moet je rechtsaf voor de rots. Wij hebben het (helaas) niet gedaan omdat er andere mensen voor ons waren en de kinderen er zeker wakker van zouden worden. We moeten toegeven dat het toch wel een speciale plaats is midden in het bos, echt mooi.
Een mooi dalend rotspad brengt ons naar de Duitse grens. We stappen gewoon langs de slagboom. Corona heeft ons er weer even aan herinnerd hoe het vroeger was om een grens over te steken. Gelukkig kan het vandaag weer zonder problemen. We dalen af tot aan de Vennbahn. De topogids uit 2000 spreekt nog van een brug over de spoorlijn, maar die brug is 20 jaar verdwenen en het spoor is een fietspad geworden. Op deze mooie zondag is het druk op de Vennbahn, alle picknick banken zijn bezet. De GR tekens zijn vanaf hier wat schaarser, aldus de topogids. We volgen heel kort de L106, maar dat is een gevaarlijke weg. Je kan als voetganger niet anders dan op de weg stappen en die weg is ook enorm bochtig, opletten dus. Aan domein Reichenstein volgen we een mooi smal pad naar beneden, laat je niet afschrikken door het bordje privé dat hier misplaatst werd. Eens beneden staan we aan de Roer, inmiddels geen smalle veenrivier meer. We volgen ze stroomafwaarts. Aan de mooie Rurbrücke staat een bank. De kinderen zijn ondertussen wakker geworden, we beslissen om hier onze boterhammen op te eten want we zijn ook al bijna 13 km aan het stappen zonder enige rustpauze. De bank is bezet, maar de twee Vlaamse fietsers zijn bijna klaar. Wanneer we de bank overnemen passeren er nog regelmatig wandelaars.
We hebben nog een kleine 2u om onze bus te halen, dat zou moeten lukken. Paulien heeft zin om zelf te stappen. Het pad langs de Roer vindt ze geweldig, ze vergelijkt het met een grote speeltuin. Overal rotsen, klimmen, klauteren, bruggetjes, modder,… Uiteraard gaat het niet zo vlot, maar ze stapt heel goed en kiest steeds haar eigen weg. De volgende 2,5 km zijn echt een prachtig stukje GR! Af en toe zijn er wat tegenliggers, maar gelukkig niet al te veel. We bereiken vlotjes de Fisherhutte, Paulien neemt uiteraard een kijkje. Even verderop beginnen we aan de laatste klim van de dag. Het pad wordt smal en heel steil. Op een bepaald stuk zijn de trappen weg en is het echt moeilijk om te klimmen, gelukkig moeten we dit niet afdalen. Halfweg moeten we even op adem komen. Kim helpt Paulien mee naar boven, maar toch blijft ze zelf stappen! Eens boven aan Ehrensteinsley is er een uitzichtpunt op de rots, maar het is er zo druk dat we verder stappen. We hebben ook nog maar 40 minuten om onze bus te halen, daarom gaat Paulien, na 3km stappen, in de rugdrager en gaan we snel verder. Maar wat zijn we weer trots op haar, zo flink gewandeld!
We dalen af en de burcht van Monschau komt in zicht. Na het oversteken van de B258 dalen we af naar het stadje en komen we langs het brouwerijmuseum Felsenkeller. De vele auto’s zeggen genoeg: het is enorm druk! We beslissen dan ook om onze mondmaskers op te zetten. We stappen snel door het mooie centrum, het stadje zelf hebben we toch al een aantal keren bezocht. Aangekomen aan de bushalte resten ons nog 10 minuten tot de bus komt! Het laatste stukje hebben we duidelijk wat onderschat. Wanneer het vertrekuur van de bus nadert en er nog niets te zien is neem ik verderop een kijkje en jawel hoor, de bus stopt niet aan het schuilhuisje maar voor de bocht, let dus goed op! Het blijkt om een bus van de AVV te gaan. We betalen onze rit cash aan de chauffeur. Maar liefst 9,60 kost het tot Eupen voor ons twee, het ticketje krijgt de chauffeur niet geprint… Met slechts 4 mensen vertrekken we naar Eupen. Aan Haus Ternell stappen nog zeker 25 mensen op, deze mensen moeten niet betalen want op Belgisch grondgebied gelden de tarieven van de TEC en Multiflex kaarten kan je in de Duitse bus niet ontwaarden! Na een korte overstap in Eupen (Haas) nemen we de bus naar de Botrange. Gelukkig moet ik niet ontwaarden. Ik had er namelijk te laat bij stilgestaan dat ik in de Duitse bus ook het TEC gedeelte betaald heb (vandaar de hoge prijs) en dat ticket was dus geldig tot aan de Botrange, maar vermits ik geen ticketje had gekregen had ik anders 2x moeten betalen… De bus zet ons mooi op tijd af aan de Botrange. Daar aangekomen stellen we vast dat het ook in de speeltuin redelijk druk is, maar beloofd is beloofd! Paulien en Marie mogen alles eens uittesten! Daarna is het tijd om naar huis te rijden, iedereen is moe maar voldaan! PS: thuis halen we nog een teek weg bij Paulien, controleren is de boodschap!
Conclusie:
GR 56 trekt verder door de Venen. Helaas loopt het merendeel van de tocht over brede, al dan niet verharde, (brand)wegen. Er komt zelfs wat asfalt aan te pas en dat is jammer. Maar het blijft nu eenmaal een kwetsbaar gebied. Gelukkig is het uitzicht wel altijd de moeite! Vanaf Kreuz im Venn wordt het echter wel interessant! Vooral het laatste stukje naar Monschau, langs de Roer is echt genieten. De drukte in Monschau neem je er dan met plezier bij want daar kan je altijd terecht voor een frisse pint!
Praktische info:
- Begin- en eindpunt zijn te bereiken met openbaar vervoer. Het is geen gemakkelijke onderneming. Enkel op zaterdag of zondag kan je gebruik maken van een bus tussen Monschau en Eupen (op weekdagen moet je helemaal via Aken, reken dan op meer dan 2,5 uur om de trip te doen). De kortste reistijd (56 minuten) bekom je als je de bus op het eindpunt neemt. Op zaterdag kan je in Monschau Schmiede bus 385 nemen om 15u33 of 17u33 (soms is het een bus van TEC, soms een van AVV). Je hebt dan in Eupen Bushof onmiddellijk aansluiting (7 minuten) met bus 394 naar Sankt Vith. Die bus stopt aan Botrange Maison du Parc. Op zondag is de laatste bus al om 15u33 en moet je dus tijdig vertrekken wil je niet in de problemen geraken. Het Duitse stuk kost 1,80 €, het Belgische stuk kost 3 €. Heb je een Multiflex kaart of andere geldige kaart voor de TEC dan moet je enkel het Duitse stuk betalen, wij wisten dit niet! Dienstregelingen zijn terug te vinden op de site van de TEC.
- Wij hebben de overstap gedaan in Eupen Haas om de bus 394 zeker niet te missen, hiervoor moet je uitstappen aan halte Eupen Kehrweg. Dan heb je 12 minuten overstaptijd in plaats van 7!
- Je kan gratis parkeren aan Botrange Maison du Parc, er is een hele grote parking. Ook aan Signal de Botrange kan je gratis parkeren, mocht je daar starten. In Monschau moet je overal betalen, dagtarief is € 7. Het kan druk zijn tijdens het weekend!
- Eventueel kan je deze etappe verlengen tot Höfener Mühle. Daar kan je overnachten om er eventueel een 2-daagse van te maken. Openbaar vervoer is zeer moeilijk in deze gebieden, zeker richting België is er niets!
- Bevoorrading is mogelijk in Monschau. Hoewel daar genoeg café’s, restaurants, hotels en souvenierwinkels zijn is er slechts 1 kruidenier: Birgits Lädchen. Die ligt op wandelafstand van het traject.
- Je kan iets drinken in het Botrange Maison du Parc, de cafetaria is dagelijks open van 9u-17u (week) of 10u-18u (weekend). Vermits het eindpunt, Monschau, leeft van eendagstoerisme, zal je hier altijd wel een café of restaurant vinden. Vooral op de markt zijn ze talrijk aanwezig!
Kaart:
GR56 Etappe 4: Botrange – Monschau
Profiel